برای امتحان آخر باید پروژه هم بدم. قرار شد هم گروهی م بیاد اتاق م که پروژه رو پیش ببریم. گفتم اگه چایی یا نسکافه می خوری با خودت یه لیوان هم بیار. اومدنی دیدم یه فنجان خال خالی زرد و صورتی دستشه! با خودم گفتم این چیه که آوردی، خجالت نمی کشی مرد گنده؟!
خودش پی اش رو گرفت و گفت: رفتم آزمایشگاه لیوانی پیدا نکردم، فکر کنم مال خانم دال باشه، برش داشتم آوردم! بیاد شاکی میشه.
من: این که چیزی نیست. چند وقت پیش توی کارخونه برای اینکه یه تستی رو انجام بدیم لازم داشتیم آب نمک آماده کنیم. (از آب نمک به عنوان بار استفاده می کنیم، کاملا هم علمی است!). آب نمک رو توی سطل آشغال درست می کردیم و با لیوان خانم جیم لیوان به لیوان می ریختیم جایی که باید می ریخیتم (خاطره نقل به مضمون)! اندازه لیوانش حدوداً دو سوم یک پارچ آب معمولی بود.
خب راستش رو بخواهید من نمی دونستم لیوان برای خانم جیم ه، فکر می کردم کاربریش برای انتقال آب از سطل آشغال به این ور و اون ور و حتی هم زدن آب می باشد. بعدش که همکارم بهم گفت: به خانم جیم میگم که با لیوانش چیکار کردی! تازه 60 ام خبر دار شد که چه فاجعه ای رخ داده. ما رو از چی می ترسونی؟ از خانم جیم؟!
نتیجه اخلاقی 1: هرگز لیوان تمیز یا کثیف خود را به امان خدا رها نسازید.
نتیجه اخلاقی 2: با لیوان دیگران آنگونه رفتار کنید که دوست دارید دیگران با لیوان شما رفتار کنند.
