دیشب ساعت 10:30 رسیدم خونه. دم آسانسور مدیر ساختمان را دیدم.
سلام و احوال پرسی و قربونت برم و ...
* همیشه این وقت شب میای خونه؟
** بله
* اگه کاری سراغ داشتی سفارش پسر ما رو هم بکن.
** رشته شون چیه این پسرتون؟
* دیپلم گرفت و نگرفت درسش رو ول کرد. می دونی که اخیرا هم ازدواج کرده. مغازه ش رو هم تازگیا جمع کرد. اون جایی که کار می کنی شرکته یا چیه؟
** کارخونه است.
* کارهای آسانسور و تاسیسات و ... هم می تونه انجام بده.
از جمله تبعات عبرت آموز افزایش افسار گسیخته قیمت دلار مواجهه شدن با سلبریتی هائی بود که پیش تر در انتخابات ریاست جمهوری دچار جو زدگی شده و در خلسه «خویش دانائی» بر کرسی هدایت نشسته و شولای زعامت بر تن کرده و فیلسوف مآبانه امریه رای دادن به روحانی را برای توده های عوام صادر فرمودند و اینک تجدید نظر طلبانه هشتک «من پشیمانم» را علم داری می فرمایند.
سلبریتیان عزیز!
عرصه سیاست محل مناسبی برای بازیگوشی های مُبتهجانه شما نیست.
جناب آقای آرتیست اگر در فیلمی نقش فیلسوفی مُوقر یا سیاستمداری مُجرب را بازی می کنید تنها دارید ادای ایشان را در می آورید و این امر لزوما فیلسوف شدن یا سیاستمدار شدن یا دانای کل شدن و روشنفکر بودن شمایان را افاده معنا نمی کند.
درست است عرصه سیاست بی درب و پیکر است اما بی سر و صاحب نیست.
سیاست عمق و معنا و معرفت و مشقت های فوق تخصصی خود را می طلبد.
فوتبالیست مُحترم! آرتیست مُعزز! خواننده مُطنطن! سلبریتی مُعظم!
لطف کنید از این به بعد سیاست را به اهلش بسپارید و مُقدرات یک کشور را به پژمان جوگرفتگی خود و توهم سیاست دانی و خلسه همه چیزدانی های تان، مبتلا نفرمائید.
اقبال به اعتبار ریخت و قیافه و خوب لگد زدن به توپ و آوای خوش داشتن لزوما تالی سواد و فضیلت نیست.
بازی های تان را بکنید اما سیاست را محل بازیگوشی های تان نکنید.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داریوش سجادی – آمریکا
