انتخابات (1)
«مردم ایران نشان داده اند رویکردشان در تحولات سیاسی ـ اجتماعی ناظر بر این واقعیت است که همواره می دانند چه نمی خواهند اما نمی دانند چه می خواهند»!
جنس و نتیجه انتخابات اخیر در تهران نیز بویژه با توصیه «به فلانی رای بدید تا فلانی رای نیآره» موید مانائی و پایائی گزاره مزبور در رویکرد انتخاباتی بخش غالب تهرانیان در انتخابات اخیر است.
یعنی این که مشاهده می شود شهروندانی در تهران از منتهی الیه سکولاریسم در انتخاب مذهبی ترین مجلس ایران (خبرگان) شرکت می کنند بدون آنکه نه کمترین دلبستگی به این مجلس داشته باشند و نه کمترین شناختی از اعضا و نامزدهای این مجلس داشته باشند اما بصورت پکیجی در انتخاب نامزدهای این مجلس به یک لیست رای می دهند تا لیستی دیگر رای نیآورد چنین امری موید کارکرد همان اصل «دانستن ناخواسته ها و ندانستن خواسته ها» نزد این بخش از ایرانیان است.
کمااینکه همین امروز نیز اگر به غالب رای دهندگان تهرانی که به لیست «به فلانی رای بدید تا فلانی رای نیآره» رجوع کنید و بپرسید از نظر شما که در این دو گانه مشارکت کردید در خبرگان چه تفاوتی است بین دو نامزدی مانند «بطحائی» و «ابطحی» که به اولی رای دادید و به دومی رای ندادید؟ احتمالا ایشان ده ها دلیل برای توجیه چرائی انتخاب خود خواهند آورد بدون آنکه اصلا بدانند فردی بنام «ابطحی» اساسا در میان نامزدها وجود نداشت.
هم چنان که بخش غالبی از رای معنادار و ماکزیممی تهرانیان به «علی مطهری» را نیز می توان در همین چارچوب فهم و معنا کرد خصوصاً وقتی مشاهده می شود آن دوشیزگان «مکش مرگ ما» از منتهی الیه آلامدی و بی وقعی و بی اعتقادی به حجاب و تقید و بروزشان به شُل حجابی به کسی رای می دهند که برخوردار از نامنعطف ترین مواضع در قبال حجاب است چنین امری بوضوح موید سلبی بودن و تبعی بودن آرای مزبور از اصل «دانستن ناخواسته ها و ندانستن خواسته ها» می باشد.
داریوش سجادی
