نمی دونم

سلام

تازه از امتحان برگشتم، نمی دونم امتحان سخت بود یا نه اما من از چیزی که نوشتم راضی نیستم.

نمی دونم چرا این طوری میشه؟ زیاد می خونم اما جواب نمی ده.

از نظر دوستان، خانواده و اطرافیان آدم موفقی هستم اما من خودم چنین برداشتی از خودم ندارم. نمی خوام موفقیت هام رو کوچیک بشمرم اما اون چیزی که اونا ازش به عنوان موفقیت یاد می کنند برای من مقدمه است.

شرایط برام خیلی پیچیده شده

اونقدری که دیگه نتونم تمرکز کنم

هرچند از لحاظ درس و دانشگاه توی عرف جامعه خیلی خوبم(!!!) اما هیچ وقت نمره و این جور مسائل برام ارزشی نداشتند. الآن هم که دارم از درس و نمره صحبت می کنم دلیل بر تغییر موضع م نمی شه بلکه شرایط زندگی است که من رو Force کرده روی این متمرکز بشم.

و این تاثیرپذیری از محیط خودش دلیلی بر ضعف آدماست. باید بیشتر روی خودم کار کنم.

نمره باید خوب باشه تا

1. استاد اول ازت ایراد نگیره که این چه نمره ای ه، تا دستش باز باشه بعدا بتونه کمکت کنه

2. فردا خواستی جایی هیات علمی بشی چیزی برای گفتن داشته باشی.

3. استاد دوم قبول کنه که به عنوان همکار مشاور پایان نامه ات بشه. این استاد معدل دکتری ش شده 20! حالا ازم انتظار داره که 20 بشم، درحالیکه!!!

4. همراهی استاد دوم باعث میشه پایان نامه ات خیلی خوب از آب در بیاد، که برای هیات علمی شدن لازمه.

5. بهت اعتماد به نفس می ده.

فعلا کلی کار سرم ریخته و از لحاظ روحی در شرایط خوبی نیستم. سه تا پروژه باید تحویل بدم، شنبه یه امتحان دیگه دارم. یکشنبه تا آخر هفته باید برم سرکار و پروژه هاشون رو تکمیل کنم. تازه ماه رمضون هم داره میاد. از یه طرف باید استرس نمره داشته باشی و از اون طرف شکایت های استاد. تازه تابستون علاوه بر کار باید پروپوزالم رو بنویسم، روی مقاله کارشناسی و کارشناسی ارشدم کار کنم، چند تا کتاب بخونم. این ها رو بذار کنار این که از بعد عید نرفتم خونه :(
خب دلم براشون تنگ شده

خدا رو شکر می کنم که به اندازه کافی درگیری دارم که فکر و ذهنم سراغ کارای بی خود نره اما واقعا خسته ام. خستگی یه طرف نتیجه نگرفتن هم اون یکی طرف.
خدایا دیگه ذهنم یاری نمی کنه، خودت هرجوری بلدی این کلاف سردرگم رو سامانش کن.
شما هم بی زحمت آمین بگید :)

توی وبلاگ قبلی م گفته بودم هرجا دیدی دارم از جملات کوتاه و مقطع استفاده می کنم یعنی حالم خوش نیست.